من یک دخترم...

روح های سرکش اگر در کالبد بمانند می گندند و من مدتهاست بوی گندیدگی عذابم می دهد. تمام سرکشی ام از ابتدا خلاصه می شود در چیزهایی که برای روح یاغیِ من حتی مرهم نبود. همه ی کودکی ام در تخیل فوق العاده ام غرق بودم و با کتاب های کوچک پاسخ می دادم به عطش روحم. سوال می پرسیدم و سوالم را نمی فهمیدند . جواب می دادند و جوابشان برایم بی جوابی بود. وقتی 13-14 ساله شدم، بیشتر از هم سن و سال هایم می خواستم. روحم شعله ور بود و نمی فهمیدم چرا باید خودم را بسوزاند... اما تمام سرکشی هایم در آن دوران محدود بودند به دوچرخه سواری در خیابانهای شهری کوچک در زمانی که مردم به "دختری که بلند می خندید" اخم می کردند؛ به زخمی کردنِ مزاحمی که دستش وارد حریم دخترانه ام شد؛ به نمره انضباط های پایین؛ به لذت بردن از جواب های تند دادن به بالاسری ها ؛ به امتحان کردن هر چیزجدیدی که بوی ماجراجویی می داد ؛ و به تمام چیزهایی که حتی مرهم بر سوختنم نبود... بعد به من گفتند این "بد" است. به من می گفتند تو یوغی بر گردنت است به نام دختر بودن. می گفتند کارهایی که پسرها می کنند، نکن. می گفتند کتاب هایت بزرگ اند . می گفتند احساست را فریاد نزن . می گفتند باید اول دوست داشته شوی، بعد دوست بداری. می گفتند اگر بدانند که می دانی، تابو را شکسته ای...می گفتند تو باید بسوزی... دلخور بودم، حرف زیاد در دلم مانده بود و سوخته بودم واز همه بدتر "من بزرگ شده بودم". به من گفته بودند تو دختری. من باید "خوب" می بودم و من "خوب" ماندم و لعنت فرستادم به آن کسی که "خوب" را بهتر از "بد" قرار داد... پ.ن : گاهی فکر می کنم که هیچ کس سرنوشت من را تعیین نمی کند ، ولی وقتی در موقعیتی می مانم که دیواری نیست که خودم را به آن نکوبیده باشم، بازهم به جبر ایمان می آورم. فقط نمی فهمم چرا خدا اصرار داشته که جبرش را غرق در نور بر ما عرضه کند و سیاهی اش را به روی مبارک هم نیاورد!