من همونم که همیشه؟

هه! امشب دلم می زند. نمی دانستم هنوز اسم ها و یاد ها می لرزانندش. هنوز هم می تپد ، حتی آنقدر تند که خون بدود به صورتمان و باز هم زیر لب بگوییم: ما تنها مادینه هایی هستیم که سرخ می شویم...

راستش متعجبیم که هنوز دستهای یخ کردمان تایپ می کند و هنوز هم بک اسپیس پرکارترین دکمه ی کیبوردمان است. راستش نمی فهمیم. این گلناز را نمی شناسیم. این گلناز را که نیمه شب جلوی آینه شانه هایش بالا می اندازد و اعتراف می کند: یا شب ها سنگین شده اند یا دلِ من!...این گلناز را که سکوتِ مسخره ی دیگران را تاب می آورد و پایش را به زمین نمی کوبد و غرولند نمی کند... این گلناز را که چهار زانو نشسته و به بازی گل یا پوچ عقل و احساسش نگاه می کند! این گلنازِ عجیب را که می خندد و صدای خنده اش شگفت زده اش می کند که: آها! پس خوشی هم هست! اوهوم...!