این حافظه ها نَم نمی کشد؟!

زمین و زمان را به هم می دوزیم در ذهنمان، با یک موزیک هم هماهنگش می کنیم و حس می گیریم و شروع می کنیم به دست و پا زدن توی افکارِ نکبتمان. سر و ته هم که ندارد. وز وزِ این هندزفریِ لعنتی هم اصلا مهم نیست. اینقدر شخم می زنیم این لجن زارِ ذهن را تا می رسیم به آنجایی که از مرورِ صد باره اش دلمان قنج می رود. موزیکِ مربوط به این بخش را پِلِی می کنیم. کلی حالمان دگرگون می شود و حسرت می خوریم. اسم این کار مرورِ خاطرات است... هه! پ.ن 1: برای کندو کاوِ مردابِ ذهنم معمولا می افتم به راه رفتن. موسيقي هم که مثل هميشه چپانده ام در گوشم . یک خطِ مستقیمِ خلوت . می خوانم، می پرم، می چرخم ، گریه مي کنم ، حرف می زنم، وانمود می کنم دستِ کسی را گرفته ام... این یکی را البته تازگی ها کشف کرده ام... و خب مسخره ترین چیز در این شرایط نگاهِ دیگران است! پ.ن برای پ.ن 1 : این نگاهِ دیگران گاهی -وقتی متوجه اش می شویم- برای ما لذت بخش است. همان نگاهِ متعجب وقتی می بینی که تو را در حالِ خودت ديده. وقتی می فهمی که کسی دیده که فاصله گرفته بودی از مردم. نگاهِ عجیبشان را دوست داريم چون این نگاه یعنی دوتا چشم فهمیده که تو اينجا که ایستاده اي نیستی. انگار خوش خوشانمان می شود از این توجهِ معطوف شده به سمتمان... پ.ن بی ربط : یک الاغِ احساساتیِ کله خرابِ مستِ یاغی... . این گلنازِ فعلی است.