چه کودکانه جوان شده ای...!

من که فکر می کنم پدرها اگر دستشان می رسید، پسرهایشان می بلعیدند تا بتوانند گریه کنند . مادرها هم اگر می توانستند، دخترهایشان را ناخن می کشیدند تا عذاب وجدان سالهای جوانی شان فروکش کند...... اما طفلی ها سرشان گیج می رود از دیدن نسلی که کودکانه بزرگ شده. دیدن نسلی که ملعون بودن را یاد نگرفته و با فرو دادنِ قهوه های تلخ ، می خواهد زهر بودن را یاد بگیرد. نسلی که تنهایی اش را جشن می گیرد با فریادهای دیوید گیلمور، نسلی که تنهایی قدم می زند، نسلی که تنهایی گریه می کند، نسلی که با خودش حرف می زند، نسلی که تنهایی سفر می کند، نسلی که درِ اتاقش همیشه بسته است، نسلی که در چشمانش چیزی خوانده نمی شود، نسلی که حتی ادعای نسل بودن هم ندارد... شاید این نسل نشسته و به این فکر می کند که چیزِ اساسی تری باید باشد، فرای آنچه توی گوشمان خوانده اند و به ارث گذاشته اند برایمان ، ولی هیچ کس نمی داند آن "چیز"ِ اساسی تر چیست. آخرجایی که این نسل نشسته ، وقتی کسی می گوید خدا، هر کس به سمتی نگاه می کند.آخراینجا اگر کسی بلند شودو بگوید "ما می توانیم این سنگ را جابه جا کنیم" ، شاید همه در جواب خمیازه بکشند... می دانی ؟ من فکر می کنم منتظر صاعقه ایم. برقی که برقِ جوانی مان را برگرداند. اگر آن پختگانِ پرتجربه! آرام بگیرند و نگاهمان کنند ، می بینند که ما قشنگ می خندیم. ما حتی قهقهه زدن را هم بلدیم هنوز. ما بلدیم زیر باران دست هم را بگیریم و بچرخیم. کاش باور کنند که ما گاهی لنگ ظهر بیدار می شویم ، با اخم از اتاقمان بیرون می آییم ، به جای سلام از سردرد می نالیم ، میرویم توی دست شویی، جلوی آینه، به خودمان آب می پاشیم و زیرزیرکی می خندیم... و کمی بعد ، با اخم سراغ ناهار را می گیریم... ته نوشت : مارا به رندی افسنه کردند/ پیران جاهل شیخان گمراه. پ.ن : تاخیرو غیبتم را بگذارید به حساب این dial up کوفتی. بعد نوشت:دل نمی دونه چه کنه با این غم...نازنین مریم... استاد محمد نوری هم رفت.