راستش بعضی وقت ها...

کله ام را فرو کرده ام توی کتاب و مثلا می خوانم. روی یک پاراگراف مانده ام. اخمت را باز کن. این را مامان می گوید. مثلا با مامان قهرم، بنابراین بیشتر اخم می کنم. تلفن زنگ می زند، می پرم روی تلفن. بابایم می گوید انگار حالش خوب شد! و می خندد. کسی با من کاری ندارد. دوباره می روم توی کتابم. همینجوری از پشت کتاب می گویم دلم بستنی می خواهد. بابایم می گوید سرِ کوچه. و باز می خندد. کتاب را می آورم پایین و با اخم نگاهش می کنم. مامان تلفن را می گذارد و می گوید پاشو این آهنگت را عوض کن سرمان رفت. غرولند کنان می روم توی اتاقم و در را محکم می بندم. بعد بلافاصله می آیم بیرون و می گویم حوصله ام سر رفته. بابا می گوید یا بستنی، یا بیرون. کدام؟ و می خندد. دوباره با لب و لوچه ی آویزان مدتی خیره می شوم به چشم هایش وبعد می روم توی اتاق. جدی می شود و می گوید : گلنازجون بابا، بیا ببینم چته. از پشتِ در داد می زنم: بستنی!!!. بابا بلند بلند می خندد. پ.ن: خب بعضی وقت ها لوسم می آید. دوست دارم بشینم روی زانوهای بابایم و قهرکنم. مثل بچگی ام. اما با این هیکل و اخلاقِ مبارک دیگر نمی شود. اصلا راستش را بخواهید الان دیگر دلم زانوی بابا نمی خواهد. بیشتر دوست دارم اخم کنم و لب ولوچه ام آویزان باشد و کسی بی اهمیت به اخمم موهایم را ناز کند. کسی که بابایم نباشد.