چرا توی بعضی از بالکن ها می شود رقصید؟

امروز فهمیدم بالکنِ خانه ی ما حتی به دردِ سیگار کشیدنِ بابا هم نمی خورد. روبه رویش هم یک تعمیرگاهِ چرب و چیلی است.به خاطرِ همین از همان روزِ اول گفتم این جا را دوست ندارم. بالکنِ خانه ی ما به یک خیابانِ پهنِ گشادِ دو طبقه هم دید دارد که من حالم از آن خیابان به هم می خورد. از بس توی تاکسی هایش به بدنم دست زده اند. تازه بالکنِ خانه ی ما جوری است که شبها اگر پرده ها را نکشیم، آدمهای توی تعمیرگاه می توانند موهای من و مامانم را ببینند. من می گویم به درک، اما مامانم می گوید تو شرم و حیا نداری. اما من می گویم به جایش از بوی تنِ آدم های توی تاکسی چندشم می شود. مامان وقتی می خواهد توی بالکن رخت آویزان کند روسری سرش می کند. من یک روز می خواستم شیشه ها را تمیز کنم، با آستین حلقه ای رفتم توی بالکن، از توی تعمیرگاه برایم سوت زدند. چندشم شد. انگار توی تاکسی به بدنم دست زده اند. آمدم پیرهنِ بابا را روی لباسم پوشیدم. بازهم سوت زدند. من هم دیدم فرقی نمی کند. همانجا پیرهنِ بابا را در آوردم. دیگر سوت نزدند. لباس زیرهایم را هم نباید توی بالکن آویزان کنم. مامان گفته زشت است. آویزان نمی کنم، اما برایم مهم نیست. می دانم آنها لباس زیرِ خالی را دوست ندارند. چون برایش سوت نمی زنند. مادرم وقت هایی که فیشِ تلفنِ همسایه مان اشتباهی می آید خانه ی ما، از توی بالکن می دهد دستش. من چندشم می شود. چون همسایمان هم سنِ من است و حامله است. تازه شوهرش سرش داد می زند، ولی همسایمان چون حامله است هیچی نمی گوید تا کتک نخورد. من هم چندشم می شود. می دانی؟ من اگر به جای همسایمان بودم، قبل از اینکه حامله شوم، یک درخت رو به روی بالکن مان می کاشتم و بعد، از شوهرم طلاق می گرفتم و با یکی از این تعمیرگاهی ها دوست می شدم تا به جای داد، برایم سوت بزنند. به نظرِ من که سگش شرف دارد.