- می چکم روی خطِ ممتدِ وسطِ آسفالت. خب معمولا در خیابانی که ماشینها رد نمی شوند، گنجشک ها زیاد رد می شوند و من فکر می کنم که گنجشک ها خیلی حرامزاده تر از ماشین ها هستند. آخرهمه اش از جلوی پای من می پرند و محلِ سگ نمی گذارند به اخمم. اما ماشین ها برایم چراغ می زنند. حتی وقتی اخم کرده ام.


- سایه ام هم می چکد روی خطِ ممتدِ وسطِ آسفالت. این یکی آخرِ حرامزاده هاست. نمی فهمد فرقِ آدم هایی که من با آنها راه می روم. خودش را به سایه ی همه شان می چسباند. خب آخر آن مرتیکه که مرا دعوت کرد بیرون که خودش تند تند سیگار بکشد هم گفت سایه ات چقدر چسبیده به سایه ام. من توی دلم گفتم بسکه حرامزاده است. هنوز هم نمی دانم چرا آن مرتیکه خندید.

- می چکم روی خطِ ممتدِ وسطِ آسفالت. اتوبوسمان خیلی تند می رود وفکر کنم تقصیرِ راننده است. حیف که بابایم الکی باد می اندازد در گلویش و می گوید مارا بی ادب بارمان نیاورده ، وگرنه به راننده می گفتم حرامزاده. آخر تند که می راند، از بیابان ها زود رد می شود. آخر نمی فهمد وقتی من پرده را کشیده ام کنار و به تهِ بیابان نگاه می کنم، یعنی دلم می خواهد توی بیابان بدوم. چشم بسته. با تو.

- چهارزانو نشسته ام وسطِ همان جاده ی اختصاصی و می چکم روی خطِ ممتدِ وسطِ آسفالت. این شعرها هم حرامزاده اند گاهی. آخر یک جایی خواندم : چه مومنانه نام مرا آواز می کنی ... آخر این شعرها یک کاری می کنند که چشم هایم گریه کنند تا خالی تر شوند ازتو و بعد بی تاب تر شوند. به نظرِ من چه خوب که دلم بلد نیست تورا گریه کند...!