نزدیک ترین اورژانس از اینجا خیلی دور است.

یک نفر از کنارم رد شد و ... یک بوی آشنا. بوی عطر نه. بوی تن. بوی حضور. پیچید توی سرم و نمی دانم چند لحظه گذشت که من چشمانم بسته بود. لعنتی... برگشتم. یک هیکل غریب از من دور می شد. تک تک سلول های مغزم فریاد می زدند اسمی را. التماس کردم چشم هایم را که گریه را فراموش کنند الان. دلی را که با تف مالی سر پایش کرده بودم، با نسیمی آوار شد دوباره. کف خیابان کشیده می شدم و اشک هایم را نیامده پاک می کردم... و حالا درد گرفته است همه جایم. خواهم مرد. مرا با آژیر مرگ جا به جا کنید لطفا. مرا توی قطعه ی له شده ها خاک کنید. سر خاکم کسی ناله نکند لطفا. من خودم دردم. زهرمارم. تنم را تشریح کنید ورنجم را بیاندازید جلوی سگ ها. مغزم را ریکاوری کنید و از رویش یک فیلمِ تک پلانی بسازید که مطمئنم بی نهایت دقیقه روی یک تصویر می ماند با همراهیِ فریاد running down...قلبم را بیاندازید توی الکل تا درس عبرتی باشند برای فرزندانتان. در ضمن؛ من از تشییع متنفرم. قول می دهم وکیل وصی هایم پاچه تان را نگیرند اگر بگویید این جنازه حوصله ندارد برای مراسم تشییع بیاید. مرا بگذارید زیر آب سرد و بروید لطفا. روی سنگ قبرم هم بنویسید: حالا دست هایش تا ابد سرد است... من به آخرت ایمان آوردم . بله. بهشت و جهنم یعنی تو.