چقدر خوب که آدم ها شبها می خوابند...!

23:20...برق رفت.همانجا توی تاریکی مداد را روی کاغذ می چرخانم و فیگورم را تکمیل می کنم. منتظر نمی مانم تا چشمم به تاریکی عادت کند. عادت خوب نیست. زیر طرحم را امضا می کنم. روی میز دنبال چسب می گردم. دستم به لیوانی می خورد و می افتد. نمی شکند، ولی جیغ می زنم. مادرم از توی تاریکی نگرانِ لیوان می شود. می گویم: نشکست. بازهم می گردم . آها. این هم چسب. مادرم از توی تاریکی می گوید : پرده را بزنی کنار نور کوچه می آید داخل.... دستم را می لغزانم روی نوار چسب تا سرش را پیدا کنم. مادرم از توی تاریکی می گوید: شماره ی بابا چند است؟... طرحم را می چسبانم به نزدیک ترین دیوار. می شود بالای میز. مادرم از توی تاریکی بلند بلند با بابا حرف می زند. می فهمم که فیوز پریده. بی صدا می روم پایین. توی پارکینگ. فیوز را می زنم. نور چشمم را می زند.هه! عادت کرده بود انگار... 23:50...بابا برگشته است. خیلی دیر تر از همیشه. با رنگ پریده. فشار خونش بالا است. سیگار می کشد تا بهتر شود. 00:35... خوابیده اند. من هم به سقف خیره شده ام. حرف زدنم می آید. کانکت می شوم. مکث. دیس کانکت می شوم. مانیتور که خاموش میشود، تصویر خودم را می بینم. دعا می کنم که کاش یک گربه ی ماده بودم تا توجیهی برای برق چشمهایم داشتم. 01:20... کتابِ بخوانیمِ چهارم دبستان را ورق می زنم. عکس هایش را نگاه می کنم فقط. مطالبش برایم سنگین است. 02:02...جفت آورده ام. چهار تا حرکت 2 تایی . باختی. 02:35... و فرایندِ یخچال و بطری آب... 04:00... امروز خورشید می خواهد طلوعش را به من اثبات کند. پ.ن : و در مورد پست قبل... هیچ خبری نیست. فقط می دانم که دوستم را گرفته اند. همین. سکوت کرده ام. دیگرهیچ چیز برایم فرقی نمی کند.