این منطقه مین گذاری شده است. آرام قدم بزنید.

پروردگارا! خودت را به ندیدن نزن. دیشب ساعت 4:35 دقیقه ی بامداد آن دختری که فِرت فِرت دماغش را بالا می کشید و تند تند حرف می زد را شناختی. می دانم که شناختی. همانی نبود که 12 سالِ پیش برای اولین بار تنهایی گریه کرد؟ هه. بی معرفت. تو همان موقع هم خودت را به ندیدن زدی! بدبخت! آن پوزخندِ دیشبش را دیدی؟ آن برای تو بود. ترسیدی؟ از نفرتِ چشمهایش؟ فاصله ی "معصومیتِ 8 سالگی" تا "نفرتِ 20 سالگی" چقدر است؟ چقدر درد برای پر کردنش بس است؟ جواب این ها را نمی دانی. آن پوزخند برای این ندانستنت بود. تلویزیونت را خاموش کن. کمی مطالعه خارج از درس داشته باش. فکر کنم توی کتابِ آسمانی ات اسم درد کشیدنِ بنده هایت را گذاشته ای امتحانِ الهی. بدبخت! اگر مدرسه رفته بودی می دانستی امتحان درد ندارد! حرفهای دیشبش را شنیدی. مخاطبش تو نبودی، اما می دانم فالگوش ایستاده بودی. شنیدی توصیفِ پر رنگ ترین تصویر زندگی اش را؟ عمرا کتابِ تو همچین توصیفی داشته باشد: آن شب درد بود که روی جدول های خیابان نشسته بود، نه من... از روی این جمله 1000 بار بنویس. خب؟ هی خدا! یک سوال! تا حالا دماغت از گریه قرمز شده؟ تا حالا صبح ها با چشم پف کرده بیدار شده ای؟ اصلا آسمانِ هفتم ات آینه دارد؟! پ.ن: لطفا در موردِ هست و نیستِ خدا توی کامنت دونیِ این پست فلسفه نباف. خب؟