گاهی دلم دونفره می خواهد.

خب بوی علف هم بیاید بد نیست. می دانی؟ بوی بنزینِ سرب دار را ترجیح می دهم. اما خب بوی علف ها زیر آفتاب هم مستم می کند. گندم ها هم که زرد می شوند، خوشم می آید ساعت ها نگاهشان کنم. می دانی؟ این شهرها زیادی آدم دارند. تلویزیون هم چقدر حرف می زند! سوپرمارکت ها هم به نظرم پررو شده اند. من بدم نمی آید برای خریدنِ شیر پاکتی با ماشین بروم تا شهر. ماشینم پراز خاک باشد همیشه. برقِ ماشین ها را دوست ندارم. بدم نمی آید خودم ریحان بکارم پشتِ پنجره ی آشپرخانه. بدم نمی آید پنجره های خانه پایین باشند. بدم نمی آید ماه از اتاق خواب پیدا باشد. راستش آپارتمان نشینی را دوست دارم، اما پنجره های بزرگ را بیشتر... اما باید یک نفر باشد. یک نفر که وقتی بغض کرده ام و دلم مهمانی می خواهد، بگوید بیا بخوابیم وسطِ علف ها. یک نفر که وقتی دلم یک بلوار پر از مغازه خواست، بگوید بیا با دوچرخه برویم تا دامنه ی کوه. یک نفر که وقتی باران بند آمد، بگوید برویم گِل بازی. یک نفر که وقتی از پارسِ سگ می ترسم، همه ی پنجره ها را ببندد و بغلم کند. یک نفر که تنهایم نگذارد. یک نفر که... پ.ن: یک خانه ی یک خوابه در اطرافِ یک شهر می خواهم. یک خانه که بوی چوب بدهد. اطرافش سبز باشد. زمستان ها جاده اش بند نیاید. همسایه نداشته باشد. کسی نپرسد نسبتِ شما با این آقا چیست. آب و برق و گاز داشته باشد. کسی به خانه دید نداشته باشد. موبایل هم خط بدهد. سراغ ندارید؟