وقتی آدم می خزد زیرِ پتو و اس ام اس های ته صندوقی را می خواند، وقتی آدم می نشیند توی آفتاب و یک آهنگ را چهل و سه بار گوش می دهد تا عادی شود برایش ، تا دیگر دلش را نسوزاند، یعنی متاسفانه دل تنگ شده است. یعنی متاسفانه یک چیزی توی دلِ آدم کم است. اصلا بغض دارد. باور کن اینکه با چشم های خیس چمدان ببندی و با لبخند خداحافظی کنی، بغض دارد. اینکه که روزهای "نبودنت" را با انگشت هایت بشماری بغض دارد. میدانی؟ وقتی تمامِ زندگی ات بوی چمدان بدهد، هیچ کجا نیستی. باورکن سخت است که تو،همانی باشی که می رود. سخت است منتظر باشی کسی از نبودنت بگوید ...


آدم وقتی زندگی اش بشود رفتن و برگشتن، مجبور می شود به "عادت نکردن" عادت کند و بعد، یک چیزی از کار می افتد. یک چیزی می شکند و می ریزد. یک چیزی شروع به لنگیدن می کند. چشم ها خیره می شود به تابلوهای سبزرنگِ کنارِ جاده ها و فاصله ها را می خواند و نه مبدا دل خوش ات می کند و نه مقصد... ......اَه! لعنتی!...به امیدِ آرام شدن می نویسم اما دلم هنوز به شدت می لرزد..... دیگر نمی توانم این متن را ادامه بدهم. ببخشید.