هيسسس....

مغزم از سکوت پرشده. هم صداي دادو فرياد آدم ها رو مي شنوم، هم صداي بوق و ترمز ها، هم صداي قدم ها و زنگ ها و آژيرها. ولي نمي فهمم. هيچ کدام باعث نمي شن سرم رو برگردونم و نگاه کنم حتي ؛ جز اسم خودم که توي فضا مي پيچه و يا يه زنگ آشنا که شايد براي من به صدا دراومده. دنيام به شدت خصوصي شده. دوستان شاکي ان. مي گن حداقل يه جک واسه خودت تعريف کن تا ما خنده ات رو ببينيم! مي خندم. ولي نه به شوخي شون. به گوش خودم که اين رو شنيد شايد!!