پرانتز باز، هیچ حرفی مطلق نیست، پرانتز بسته.

فکر می کردم نسل ما آموخته که گاهی تنها شنونده باشد برایت، بدونِ هیچ قضاوتی. نمی دانستم به هر حال در مواردی ثابت خواهد شد که نسلِ ما هم توسط پدر و مادری بزرگ شده که فقط "گفتن" را می دانندو هرگز نمی خواهند که "فقط بشنوند". نمی دانستم که هم نسلِ من هم می تواند شرحه شرحه ی مرا به جایگاهِ متهم بکشاند و حکم صادر کند. از ماست که بر ماست انگار. پ.ن بی ربط : من الان یک چیزِ الاغی شده ام که ذره ای منطق سرم نمی شود. غلت می زنم توی احساس هایم و هیچ تصمیمِ مهمِ عقلانی نمی توانم بگیرم. عقلم چسبیده کفِ پایم اصلا. گول مالی می کنم کلِ هیکلم را و ذره ای هم به هیچ جای خودم نمی گیرم که کسی از اندرونی ام داد می زند: "هِی! گنده گ...زی هایت تمام شد؟!"... همین جوری مات خیره شده ام به زندگی که "خب، بعدش؟!"... تمامِ برنامه های زندگی ام را دایورت کرده ام به ناکجا....سر و ته ندارد کارهایم و حرف هایم و خاطره هایم و...توقعی نیست به هرحال.