تصاویر در مغزِ خرابم slide show می شوند.

اولش با تصویرِ دختری که از پنجره بیرون را نگاه می کرد شروع شد.کاش این تصویر با بارا....گوشی ام battery low می دهد، تصویر شد پریزِ اتاقم با جای انگشت های رنگیِ اطرافش و بلافاصله، تصویر پنجره ی طبقه 4امِ خوابگاه با آن همه چراغی که روبه رویش روشن است.خواستم با تصویرِ بارا....یکی از اتاقِ کناری جیغ کشید. و تصویرم شد تلاطمِ درختهای محوطه وقتی باد می آید. و بعد کتابم که باد ورقش می زند. یادم افتاد که موزیکم چند دقیقه ایست به آخر رسیده. و تصویرم شد ساعتِ صفحه گوشی ام و علامتِ سایلنتِ زیرش... خواستم تصویر دیگری بدهم به ذهنم.چشم هایم را بستم که بخوانم: ببار ای بارو... شنیدم که رعد و برق تمامِ تصاویرم را شکافت...! وآخرین تصویر شد بارانِ نگاهم.

پ.ن 1: یک مدل مان اینجوری است. یک مغز داریم که اینقدر داغ است که گاهی منطق اش به صفر می رسد. بعد این می شود که دهن باز می شود و زبان می چرخد و می چرخد. بعد فقط یک مکث کافیست تا حماقت را در تک تکِ کلمات ببینیم احتمالا. و بعد عصبی می شویم و کمی بعد پشیمان شاید. پ.ن 2: حالم خوب نیست و برای بهتر شدنش هیچ کاری از دستم برنمی آید. "هیچ" به معنای واقعیِ کلمه. پ.ن 3: این سه چهار روزِ تعطیل در تنهاییِ مطلق به سر می برم که با این حالِ خرابِ من هیچ چیز قابلِ پیش بینی نیست. آخریش: دلم می خواد برم شمال.