شب ها هوسِ تماشای گلهای شمعدانی می زند به سرم. چندباری بلند بلند فکر کرده ام به برگِ گلِ شمعدانی که چقدر مثلِ مخمل است، اما اینجا همه پرسیدند: بعدش؟ و من نمی توانستم ادامه ی فکرم را بلند بلند بگویم. نمی توانستم بگویم بچه که بودم، یک روز صبحانه که خوردم، رفتم یک برگِ شمعدانی از توی باغچه مان چیدم و اینقدر دستم را کشیدم رویش، تا پژمرده شود. نمی توانستم بلند بلند توضیح بدهم که تا 12 سالگی یک تکه مخملِ قرمز همیشه توی کیفم بود.


اصلا مگر اینها می فهمند؟ اینها آخرِهرجمله ی من می پرسند: بعدش؟ اینها نمی دانند اینکه من گفتم قبل و بعد ندارد. آخر اینها بچه که بودند، نرفته اند وسطِ باغچه شان گِل بازی کنند. اینها هیچ وقت با برگِ شمعدانی و گِل، دُلمه درست نکرده اند. اینها توی ذهنشان همیشه روز است و از شب می ترسند. آخر نمی دانند شب عبارت است از تعدادی ستاره که گاهی نیستند، چون آدم های زیادی شب ها ستاره ها را می چینند و ستاره ها گاهی تمام می شود. این را برایشان توضیح نمی دهم، چون می دانم بعد باید چگونگیِ تولیدِ مجددِ ستاره را هم برایشان توضیح بدهم. اَه. چقدر از توضیح دادن متنفرم. معلم های دبستانمان همیشه زیادی توضیح می دادند. خوشبختانه پشتِ پنجره های کلاسمان همیشه گلِ شمعدانی می گذاشتند که برای روحیه هایمان خوب باشد.

می دانم، باید برای اینجا هم گلِ شمعدانی بخرم. آخر از کجا معلوم، شاید کسی برای روحیه اش لازم داشته باشد.