سَر خورده از نگاه سُر خورده ات...

دراز کش خوابيده ام وکتابم را گرفته ام جلوي صورتم و مثلا مي خوانم. تو رو به رويم بالا پايين مي روي و مثلا عصبي هستي. نگاهت مي کنم که يعني بس کن. تو هم شاکي براق مي شوي توي چشمانم .

کتاب را مي آورم بالا که مثلا نگاهت بخورد به جلد کتاب و بريزد روي گردن و سينه ام و احتمالا يواشکي سرخ مي شوم .

نفسم يک لحظه با شدت به شُش هايم مي ريزد و مثلا تو فکر مي کني که خنديده ام شايد. واقعا دلم مي خواهد بخندم اينقدر که جدي شده اي.

فکر کنم همين جاست که کتاب را پايين مي آورم و مي خندم . شايد فکرکردي مسخره ات کرده ام. مثلا عصباني مي شوي و مثلا از اتاق بيرون مي روي و دررا مي زني به چهار چوبش. هه. مثلا من بودم که ته دلم خنک شد. قيلي ويلي مي روم و سرمست از نبودَت مي روم جلوي آينه. هه. هنوز از نگاه سُر خورده ات سرخم...!