یک بهاریه

سال 88 را فراموش نخواهم کرد. به تلخ یا شیرین بودنش کاری ندارم. 88 به من فهماند، به من یاد داد، به من نشان داد و من نگاه کردم ویاد گرفتم و بزرگ شدم. ولی بهای سنگینی داشت. بهایش 20 سالگی ام بود که توی خیابان های تهران بهت زده قدم زد و رفت... و حالا می گویند 89 می آید و ما با نگاه سرد و خیره به تنگ ماهی آرزو می کنیم. یا مقلب القلوب را فریاد می زنیم و احتمالا به یاد دوست های رفته مان اشکی هم می ریزیم و زیر لب می گوئیم: کاش 89 خوب باشد...